Zuid-Thailand
Voordat ons laatste avontuur in Thailand kon beginnen, vond vliegveld Indonesië het nodig om ons nog even wat laatste centen af te persen. Nadat we alles netjes hadden ingecheckt, we door de paspoortcheck heen waren, stond er nog een stalletje die ons airporttax wilde laten betalen. Naja, prima, maar we moesten pinnen. En waar kon dat? Juist, buiten het vliegveld... Nadat we opnieuw de scan door waren en ons paspoort hadden laten controleren, mochten we door naar Bangkok, Thailand!
We wilden niet in de bekende stinkende stad verblijven, dus gingen we meteen door naar het busstation dat ons naar Kanchanaburi zou vervoeren. Kanchanaburi is een stadje ten westen van Bangkok, waar de strijd om de brug van de rivier Kwai gestreden werd. Bij het aanleggen van deze brug tijdens de Tweede Wereldoorlog kwamen veel dwangarbeiders om het leven, waaronder ook 18.000 Nederlanders. Deze brug werd aangelegd als verbinding tussen Thailand en Birma door de Japanners. Uiteindelijk is de originele brug gebombardeerd en na de oorlog weer opgebouwd.
Na 3 dagen in Kanchanaburi vervolgden we onze reis naar het echte zuiden van Thailand; het paradijselijke Koh Phi Phi (Koh PP). Koh PP bestaat eigenlijk uit 2 eilanden, Koh PP Don en Koh PP Leh. Koh PP Leh is het eiland dat bekend is geworden wegens de film ‘The Beach' en is onbewoond. We zijn erachter gekomen dat het strand uit de film nog steeds mateloos populair is. We konden het zand haast niet zien omdat er duizenden mensen op stonden. Het was goed voor te stellen dat de baai prachtig is, helaas was het lastig te zien door alle motorboten en vele toeristen.
Wij verbleven op Koh PP Don, en het eiland is echt een party-eiland. Overdag is het een normaal eiland met fruitstalletjes, souvenirshops en restaurantjes. Echter 's avonds veranderd het in een feesteiland, het fruit werd vervangen door buckets voor budgetprijzen. De tattooshops wachten rustig af totdat de feestgangers te dronken zijn om logisch na te denken en sturen de heren en dames met een dolfijn of schedel op de onderrug naar huis.
Het strand was echter heerlijk om de hele dag op te liggen, het water was helderblauw en de omgeving was prachtig. Na een week zonnen, zwemmen, snorkelen en feesten, was het tijd om het paradijs te verlaten.
We vertrokken met lichte tegenzin naar Petchaburi, een klein dorpje ongeveer 150 km ten zuiden van Bangkok. Na een ritje met de nachttrein, die 4 uur vertraging had opgelopen - suck on that NS! - kwamen we aan in Petchaburi. In Petchaburi is niet erg veel te doen op wat tempels op een heuvel en grotten na. We hebben deze dan ook allemaal bezocht in 2 dagen. Na een paar dagen cultuursnuiven, goedkoop eten op nightmarkets en een gezellige avond met wat locals vertrokken we voor de allerlaatste dagen van onze reis. Terug naar Bangkok!
Het bleek dat Bangkok een aardige indruk had achtergelaten in januari; we hadden geen kaart meer nodig, liepen overal heen en ontweken behendig alle mannetjes met pennetjes en TukTuk's voor 10 baht. We zijn naar plekken in Bangkok gegaan waar we aan het begin van onze reis niet aan toe zijn gekomen, zoals Chinatown, belachelijk grote winkelcentra en de grootste markt ter wereld, de Chatuchak weekend market.
Toen we in januari voor het eerst aankwamen in Bangkok hebben we de reis ingeluid met een avond stappen, wat gefrituurde kevers en meelwormen. Om onze reis af te sluiten hebben we opnieuw een megagezellige avond gehad op Khao San Rd - min de gefrituurde insecten -.
Het was intussen flink ingezonken dat we weer naar huis gingen en de reis was nog veel leuker en mooier dan we op voorhand hadden bedacht. Dus met een licht melancholisch gevoel zijn we voor de laatste keer van de reis het vliegtuig ingestapt en vlogen we naar huis!
Indonesie - Bali en de Gili's
Om 8 uur 's ochtends stonden wij vooraan in de rij op het vliegveld van Cairns. Hoppaa, door naar Bali...dachten we. We waren intussen wel weer toe aan een Aziatisch avontuur na het westerse, prachtige en dure Australië. Maar daar dacht mevrouw Jetstar heel anders over. Zij vroeg ons; ‘hebben jullie bewijs dat jullie binnen 30 dagen Indonesië uit gaan?'. Ons antwoord: ‘Uuuuuh'. In dat geval mochten we niet mee, tenzij we een ticket uit Indonesië boekten.
Geen probleem, tot zover hebben we veel geluk gehad met onze vertrektickets - er was nog nooit naar gevraagd namelijk. Totdat de creditcard weigerde en iDeal van zowel de ABN AMRO als ING het niet deed - stomme grote onderhoudsbeurten van zaterdag op zondag - . Dit deed onze stressfactor opstijgen tot standje sambal! Uiteindelijk hielp Willem ons midden in de Nederlandse nacht uit de brand en na een belletje of 3 was het geregeld. We mochten naar Bali!
Bali is het enige eiland in Indonesië waar het hindoeïsme het grootste geloof is. De overige eilanden zijn overwegend moslim. Hindoeïstische invloeden zijn overal merkbaar. De heren dragen hier sarongs en speciale hoofdbanden. En je ziet hier overal offeringen liggen; dit zijn kleine papieren bakjes met oranje of roze bloemen, wierook en een koekje - tevens snack voor de vele zwerfhonden -. Deze leggen de mensen hier elke dag neer. Ze geloven namelijk dat alles een ziel heeft, dus zelfs de scooter wordt gezegend! Hallelua!
We hadden een hotelletje geboekt in Denpasar, de hoofdstad van Bali. Lekker handig dachten wij, want we landden op vliegveld Denpasar. Blijkt dus dat het vliegveld ongeveer 30km van Denpasar af ligt! We zijn de volgende dag daarom ook verhuist naar Kuta, hét toeristische dorpje van Bali. Met meer surfshops dan je op handen en voeten kan tellen en een druk strand, leek het alsof je op de Costa del Sol rond liep! In een dorp dat zo gewend is aan toeristen, werden we hier alsnog door hele groepen gevraagd of we met ons witte - voor ons heel bruin - velletje op de foto wilden. Prima, totdat een meisje ‘one for one!' riep. Dat ging ons toch iets te ver, dus met onze nieuw verkregen sterallures zetten we er een punt achter.
We zijn vanuit Kuta naar de Uluwatu-tempel (the Monkey-temple) gereden door het levensgevaarlijke verkeer met de scooter. Na uren op wegen te hebben gereden in Australië zonder iemand tegen te komen, was Bali weer even wennen. De scooters vlogen voorbij - met een maximum snelheid van 40km p/u - en de wegen zijn eigenlijk veel te smal voor al het verkeer. Gevolg: met o.a. klamme handjes kwamen we aan bij de tempel. Deze tempel staat bovenop een klif en wordt voornamelijk bewoond door Makaak-aapjes. Hier kwamen we erachter waar de term ‘brutale aap' vandaan komt. We zagen een aapje een fysiotherapeutische loopanalyse uitvoeren en op het moment dat de voet van een nietsvermoedende dame in de lucht hing, gapte hij de slipper zo van haar voet af. Vervolgens begon hij uitgebreid rubber te snacken.
Na 2 dagen in en om Kuta vertrokken we naar Ubud, het culturele centrum van Bali. Tevens een bekende plek uit het boek Eat, Pray, Love. Ubud is sinds het boek enorm toeristisch geworden. Soms tot op het vervelende toe; ‘ Taxi? Taxi? Taxi? en voor de verandering Transport?' wordt elke 3 meter geroepen. Ubud zelf heeft een paar mooie tempels en een te gek bos, genaamd Monkey Forest Sanctuary. Het barst hier van de apen. Erg leuke beesten, maar net als bij de Uluwatu-tempel, enorm brutaal. Ubud zelf is niet een heel bijzonder stadje, maar de omgeving is wonderschoon. Je hebt er regenwoud, rijstvelden en mooie riviertjes.
Omdat het ons wel lachen leek om onze handen te laten lezen, gingen we naar de zogenoemde expert van het handlezen, Ketut Liyer -groot personage in het boek Eat Pray Love-. Deze wijze man zou het ons allemaal wel even gaan vertellen. Alleen toen we aan de beurt waren voor een sessie met de oude man, bleek hij enorm dement te zijn geworden! Hij vroeg alles minstens 3 keer en vertelde Roy dat hij 2 kinderen zou krijgen. Twee minuten later vertelde hij hem vol overtuiging dat hij 3 kinderen zou krijgen en 101 jaar oud zou worden. Tegen Marieke zei dat ze 101 jaar oud zou worden (wat een toeval!) en een beetje ongeduldig kon zijn. ‘Die man kan geen handlezen!' riep Marieke uit, ‘Ongeduldig..tss..prutser..'.
Na deze ervaringen vonden we het wel weer welletjes met al dat gezweef en wilden we even enorm gaan relaxen! En dat kan nergens beter dan op de Gili eilanden bij Lombok! De Gili's bestaan uit 3 eilanden, de grootste Gili Trawangan, middelmaatje Gili Air en het kleintje Gili Meno. Onze keus viel op Gili Air. Met de boot die door 5 250cc motoren werd aangedreven, vlogen we over het water naar Gili Air. De haven was tevens het strand en op Expeditie Robinson-stijl -tassen boven het hoofd en tot je middel in het water- liepen we het eiland op. Hier stond volledig in stijl paard-en-wagen op ons te wachten. Op de Gili-eilanden hebben ze geen gemotoriseerde voertuigen, alleen de fiets en paard-en-wagen. Het is met de benenwagen ook goed te verkennen.
Op het eiland hebben we een week doorgebracht met zwemmen in de azuurblauwe zee, zonnen op de bamboe ligbedjes en voornamelijk snorkelen! Het koraal rond de Gili's is erg aangetast wegens het dynamietvissen wat ze tot 10 jaar geleden nog deden, maar dat mag de pret niet drukken. Het barst hier nog van de tropische vissen in alle kleuren van de -neon-regenboog. We hebben zelfs nog een zeeschildpad gezien! Met deze hebben we ong. een half uur gezwommen. Het zijn echt machtige beesten! We zijn beiden verkocht aan het wereldje onder de zee!
Na een week op Air vertrokken we naar Gili Trawangan -Gili T-. De trip naar Gili T was ook een snorkeltour. Met de grote backpacks in de kleine longboat voeren we naar Gili Meno en uiteindelijk Gili Trawangan. Op Gili T gaat het leven voornamelijk om duiken. Overal zijn duikshops en -scholen te vinden. Maar aangezien de fondsen voor deze reis langzaamaan begonnen op te drogen, hebben wij ons goed vermaakt met snorkelen voor de kust. Hier hebben we dan ook meer dan genoeg gezien; zeeschildpadden -met schilden van 1,5meter lang!-, scholen tonijn, clownvisjes (Nemo's), halve maan vissen en nog veel meer. Na 4 dagen op Gili T, vertrokken we weer naar Bali.
Met de naar benzine stinkende boot voeren we naar Bali en reisden we weer door naar Kuta. Helaas was het weer op Bali niet om over naar huis te schrijven. Het dondert en het bliksemt en het regent meters water..helaas. We zijn naar de Tanah Lot-tempel gegaan, een tempel die ongeveer 50 meter van de kust op een rots in de zee staat. Tanah Lot is een van de zeven zeetempels rondom Bali. Opvallend is de grot waar zich een magische bron bevindt. Uit deze bron komt zoet water, terwijl de tempel in de zoute zee is gelegen. Het was een prachtig gezicht deze tempel, ondanks de kletterende regen.
Na 3 weken in het prachtige Indonesie begint ons laatste avontuur in Thailand! Tot het volgende -en waarschijnlijk laatste
Liefs van ons!
Roadtrip Australia deel 2
We waren gebleven bij het plaatsje Airlie Beach. Die bezochten we o.a. voor de Whitsunday Islands, doe maar is zoeken op google! We stelden onze TomTom - wat nou kaartlezen - in op Airlie Beach, en daar gingen we. Eenmaal bij aankomst bleek het weer wat tegen te zitten en het begon zowaar een beetje te regenen! Onze laatste regenbui was in Vietnam, dus dat was alweer een tijdje terug! Maar dat even terzijde.
De volgende dag dus vroeg op voor de Whitsunday Islands! Wakker worden was geen probleem, we bleken namelijk direct naast een vliegveldje te liggen. Die zagen we niet aankomen in het donker, omdat we de vorige dag 's avonds pas arriveerde.
Tijdens de tocht naar het strand kregen we een heerlijke lunch voorgeschoteld. Deze timing was achteraf gezien eigenlijk dramatisch, gezien het feit de golven almaar hoger en hoger werden. Het duurde dan ook ongeveer weer 10 minuten voordat er iemand over de reling hing. Opvallend was echter dat het toch vooral Nederlanders waren die hier zo'n last van hadden. Balkenende zou op zijn beurt gezegd hebben, 'Waar is toch die VOC mentaliteit gebleven?!' - maar goed, Balkenende was helemaal niet aanboort - .
Na dit prachtige avontuur besloten we weer door te reizen naar Townsville en Charters Towers. Townsville is een mooi en moderne stad aan de kust met o.a. gratis WIFI midden in het stadscentrum. Charters Towers daarentegen is juist een heel oud goudmijnstadje in de outback van Australië. Alsof we in de 18e eeuw beland waren terwijl we rustig door dit stadje heen reden!
Na Charters Towers bereikten we onze eindbestemming Cairns. In Cairns hangt vooral een hele relaxte sfeer. Met live muziek, mensen die chillen op het gras, groot en gratis zwembad genaamd the Lagoon. Dit uiteraard allemaal midden in de stad. En de Australiër is ook hier bijzonder relaxt en aardig, zoals we eigenlijk gewend zijn inmiddels. We begrijpen dan ook erg goed dat heel veel mensen uit Europa hier blijven plakken en een nieuw leven opbouwen! En onder het mom van; we zijn er nu toch, besloten we weer te duiken én te snorkelen in - jawel - de Greet Barrier Reef! De vorige duik had namelijk toch wel een diepe indruk gemaakt!
We kozen dit keer voor een maatschappij met de grootst mogelijke boot, voor het geval we weer tussen de hoge golven zouden zitten! Het was prachtig weer dus misschien wat overdreven, maar gewoon voor het geval dat! Bij deze duiken was het zicht meer dan 10 meter, en overtrof eigenlijk weer onze stoutste verwachtingen!
Maar na een paar dagen Cairns moesten we dan toch echt - met pijn in ons hart - de camper inleveren. De backpack werd weer volgestouwd en de schema's van het openbaarvervoer werden weer bestudeerd. Op naar de luchthaven - toch maar met de taxi - voor ons volgende avontuur in Indonesië.
Roadtrip Australia deel 1
Aanvankelijk was het idee om deze roadtrip te beschrijven in 1 verhaal, maar er gebeurt gewoon té veel tijdens deze roadtrip! Koala's, dolfijnen, babyschildpadjes, kangoeroes, papagaaien en andere vreemde vogels, we hebben ze allemaal gezien! Tel daarbij op de meest fantastische strandjes, stadjes en Marieke der verjaardag. Kortom; hierbij deel 1.
Het begon allemaal in Brisbane, waar we de camper ophaalden. We hadden een stoere hippie camper gehuurd, maar kregen gratis en voor niets een upgrade! Een camper met een verhoogd dak en een uitgebreide keuken! Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen, al had Marieke wel graag een bloemenprintje op de camper gehad. Eenmaal op de weg blijkt dat links rijden dan toch best onhandig, bij de eerste de beste rotonde ging het al verkeerd!
De eerste camping die we konden vinden lag in het plaatje Redcliffe, net nabij Brisbane. Blijkt meteen dat niet alleen Nederlanders graag over het weer praten. Alleen valt er hier zo weinig te klagen met tempraturen van tussen de 25 en 35 graden.
We pakten de lijst erbij en begonnen met de dolfijnen. Er zijn in heel Australië slechts drie plaatsen waar je wilde dolfijnen kan voeren, wij bezochten Tin Can Bay. Een dolfijn doet echter niet aan uitslapen, rond 7:00uur in de morgen verschijnen de eerste dolfijnen al. Wij moesten de wekker ervoor zetten, maar stipt om 7:00uur stonden we keurig tot aan onze knieën in het water! Meteen al kwam de eerste dolfijn al even dag zeggen. Een fantastisch gezicht! Zo dichtbij, ook veel groter en meer gehavend dan gedacht. Na wat algemene informatie en uitleg over wat wel maar vooral niet(!) mag konden we de dolfijnen voeren. Ook dit was weer een prachtige ervaring! Spijtig genoeg waren we onze camera vergeten en hebben we dit spektakel niet kunnen vastleggen op de gevoelige plaat.
De volgende plaats die we aandeden was Bargara. Deze plaats is zo bijzonder omdat de Loggerhead schildpad hier eitjes legt. Deze eitjes komen uit zo rond januari t/m maart, wij waren dan ook best laat met 9 april. Sterker nog, we hadden de laatste twee tickets van het seizoen! Wat een geluk! Je hebt namelijk een ticket nodig om 's avonds überhaupt het strand op te mogen wandelen samen met een Ranger. De avond begon om 18:30uur, verzamelen bij het strand c.q. beschermd natuurpark. Voor de beeldvorming, het is hier om 18:00uur al helemaal donker. Eenmaal ingecheckt is het wachten, wachten en nog eens wachten. Rangers wandelen intussen van nest naar nest om te kijken of babyschildpadjes niet stiekem het strand verlaten. Zodra dit wel het geval zou zijn, mocht een groepje mee het strand op om het ‘Turtle Hatching' waar te nemen. Helaas was er om 22:00uur nog steeds geen beweging in de diverse nesten. Gelukkig mochten we, omdat het de laatste dag van het seizoen was, toch het strand op om de nesten uit te graven. Dit gebeurt voor statistische doeleinden, en omdat sommige schildpadden vast blijven zitten in hun nest. Eenmaal aangekomen bij het nest, begon een Ranger het nest uit te graven, den uiteindelijk verscheen er een klein Loggerhead babyschildpadje! Als een superster werd ze ontvangen, want iedereen mocht even een foto maken. Wij natuurlijk ook, zie kopje foto's!
Het is hier inderdaad een echte beestenboel, maar wel erg mooi! Zo leeft hier de papegaai net zoals we in Nederland mussen en duiven hebben. Je ziet tijdens het rijden ook regelmatig een kangoeroe wegspringen en wanneer je goed oplet zie je zelfs koalabeertjes! Is weer is wat anders dan een hertje. Eigenlijk ook helemaal niet zo gek als je bedenkt dat Australië bijna twee keer groter is dan Europa, maar dan met een populatie van 22 miljoen mensen!
Zelfs van Marieke der verjaardag hebben we 1 grote beestenboel gemaakt! De camper was plots versierd met slingers, er lag chocoladetaart in de koelkast, 's avonds lekker uiteten geweest én we gaan weer duiken! We zitten inmiddels in het plaatsje Airlie Beach voor de Whitsunday Islands, heerlijk!
Tot een volgende ronde, and have a great (barrier reef) day!
Marieke & Roy
G'day mate, welcome to Sydney!
‘Virgin Airlines, where we raise the bar up to 30.000 feet', is de slogan op vele reclameborden in Hong Kong. Dit was tevens het begin van het einde van Azië, want Virgin Airlines bracht ons naar Sydney! Het vliegtuig had dus letterlijk een bar in het midden, een gezellig begin van Australië!
Thuis hebben we regelmatig het TV programma Airport Security Sydney gekeken, waar je allerlei bijzondere taferelen voorbij ziet komen. We kunnen nu zeggen, dat is op waarheid gebaseerd! We zagen inderdaad enorm veel Aziaten die opeens niet meer in staat waren Engels te spreken met o.a. paddenstoelen (mag niet hé!), snoepgoed (voortaan maar thuislaten!) en specerijen die regelrecht de prullenbak in gesmeten werden. Aangezien wij uit Nederland komen en ‘medicatie' (paracetamol e.d.) aangegeven hebben, werden wij in rij 2 gezet. Natuurlijk...de drugshond-rij. Een Beagle-hond (á la Balou) snuffelde vrolijk een aantal keren aan onze tassen en liep tevreden kwispelend weer weg. We mochten gelukkig doorlopen. Eindelijk zagen we daar de borden met ‘Welcome to Sydney!' en ‘G'day mate'.
Eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het begin van Sydney niet alleen rozengeur en maneschijn was. We belanden in eerste instantie in een wat vreemde buurt, alwaar vrouwen zich liggend staande houden. Vervolgens komen we aan in ons hotel, gelukkig in een andere wijk, waar we de schuld kregen voor het uitsterven van de Dodo. Schijnbaar waren de Nederlanders enorm hongerig en hebben bij aankomst op Maori (?) alle Dodo's opgegeten. We boden aan om wat duiven te versturen, daar hebben we er toch genoeg van, maar hij weigerde dit aanbod... Hij kon het ons niet vergeven.
Ook hadden we last van een enorme cultuurschok; mensen dragen opeens geen pyjama meer overdag en iedereen spreekt plots Engels. Er worden geen gefrituurde insecten meer verkocht op straat en elk product heeft een prijskaartje. Het ergste nog van allemaal is dat het prijskaartje gigantisch hoge prijzen weergeeft!
Natuurlijk moet je het Sydney Opera House hebben bezocht wanneer je in Sydney bent. Dit hebben we dan ook tot de maximaal gedaan. We hebben een Opera House-tour gedaan, hebben bij de Opera-bar gegeten én hebben een Opera bekeken!
Sydney heeft echter nog veel meer te bieden dan het Sydney Opera House en we hebben ons uiterste best gedaan zoveel mogelijk te doen. We hebben de Harbour Bridge bekeken, heerlijk gegeten in Darling Harbour, chillen op het wereldberoemde Bondi-beach, met de ferry naar Manly Beach gevaren en de grootste golven ever gezien. Verder nog de Sydney Eye Tower opgegaan, de hoogste toren van Sydney met een ongelofelijk uitzicht over de stad. En uiteraard hebben we kilometers van onze schoenen afgesleten met slenteren door de mooie straten van Sydney. Probleem is dat één week helaas niet genoeg is om deze prachtstad volledig te zien. Tja, dan moeten we nog maar een keer terugkomen!
Intussen zijn we naar Brisbane gevlogen en hebben we onze camper opgehaald. Nu is het tijd voor kleine ruimtes, zelf koken en aan de linkerzijde van de weg rijden! Let the camping begin!
Chiang Mai en Hong Kong
We hadden tijdens de voorbereiding van onze reis besloten om Thailand in drieën te knippen, dat is plan technisch gezien wat makkelijker en je betaalt toch niets voor een visum! Deel twee was nu aan de beurt, het noorden van Thailand. We vlogen op Chiang Mai, dus daar begonnen we aan onze reis richting Bangkok wat ongeveer 700km verderop ligt.
In Chiang Mai is er enorm veel te doen en er zijn veel bezienswaardigheden. We nemen rustig onze tijd voor deze stad met 700.000 inwoners. Het blijkt een levendige stad met prachtige tempels, de één nog mooier dan de ander! Dit zijn we eigenlijk niet zo gewent, normaal hangt Lord Buddha bijvoorbeeld vol met neon kerstlichtjes en nepplanten. Maar niet in Chiang Mai. De tempels zijn hier ‘classy', met kleuren die bij elkaar passen en mooie schilderingen op de muren. De meeste tempels in de binnenstad liggen op loopafstand van elkaar. Maar de mooiste tempel van Chiang Mai ligt net buiten de stad, de Doi Suthep-tempel. De Doi Suthep is één van de bergen die om Chiang Mai heen liggen. Hier is de tempel op een helling gebouwd. Om er te komen moet je 306 treden op en dan kom je uit op een groot plein waar alles goud gekleurd is. Een (letterlijk) schitterend gezicht.
Chiang Mai is een heerlijke stad om rond te lopen met een imposante stadsmuur en gezellige pleintjes. Elk pleintje heeft wel een straatmuzikant of gekke hippies die op een trommel slaan. Uiteraard allen met principiële buttons en t-shirts.
Maar de leukste attractie van Chiang Mai is toch wel; de Flight of the Gibbon. Via 39 ziplines ‘vlieg' je over het tropisch regenwoud op een uur afstand van Chiang Mai heen. We passeerden daarbij ook diverse bruggen, en uiteraard nog een abseil van een ruim 40 meter hoge boom! Met als doel, de Gibbons (apen) spotten. Ladies and gentlemen, we've seen them! ( zie foto's en filmpjes voor bewijs). De langste zipline was overigens ongeveer 600meter lang. Ook is er een zipline waar je aan één enkel touw vast zit en als een vrijvliegende Tarzan door de lucht zeilt om met een (lichte) klap in een net te belanden. En dat allemaal zo'n ruime 100meter boven de grond! Het was echt een te gekke ervaring! We worden nog adrenaline-junkies met dit soort acties.
We zijn nog de dierentuin van Chiang Mai geweest, en dat is lachen! In Zuid-Oost Azië doen ze niet zo moeilijk met allerlei regeltjes, alles is hier mogelijk! Dus ook in de dierentuin, waar je alle dieren kan voeren! Zo had Marieke het al snel aan de stok met een roodsnaveltok (lees. vogel van de Lion King, Zazu). En werd Roy achterna gezeten door een groep vervelende hertjes. Verder ook nog snacks bezorgd aan tijgers, leeuwen, flamingo's, olifanten, giraffes, vogels en apen. We voelden ons net pizzabezorgers, die in plaats van fooi, wat kwijl in de hand werd gedrukt.
Na deze beestenboel hielden we het voor gezien in Chiang Mai, en vertrokken we via Ayutthaya (een heul klein plaatsje vlakbij Bangkok, met een boel oude ruïnes) en Bangkok naar Hong Kong!
Na een korte vlucht kwamen we aan in het enorme Hong Kong. De stad heeft zo'n 7 miljoen inwoners en bestaat grotendeels uit eilanden. We verbleven op het deel Kowloon. We hadden via het vliegveld een reservering gemaakt bij Sincere House. Komen we aan bij Sincere House, blijkt er in dit gebouw wel 8 guesthouses te zitten! Allemaal onder de algemene naam Sincere House. Gelukkig kon Roy de officiële naam nog herinneren en zaten we snel op onze knusse kamer van 6m² incl. badkamer (1m²). Er wordt hier grof geld betaald voor elke vierkante meter!
We hebben zo nu en dan ook bij de Starbucks gezeten. We maakten er op een dag kennis met Jim uit Kentucky, USA. Voor zijn werk is hij veel in Hong Kong en China, maar de volgende ochtend vloog hij weer terug naar the States. We hadden leuke gesprekken over o.a. de ervaringen die we allen hadden uit Azië. Jim; 'Later wil ik ook zeker dat mijn kinderen landen bezoeken in Azië, Europa en Afrika bijvoorbeeld'. Roy en Marieke 'Ja klinkt als een goed idee Jim, dan zien je kinderen andere culturen e.d.' We dachten in werkelijkheid 'Is dit wel een Amerikaan? Een Amerikaan geïnteresseerd in andere culturen? Bijzonder!'. Jim 'Nou nee dat interesseert me niet! Gewoon om te laten zien hoe goed ze het thuis wel niet hebben!' Aha, dat zijn weer de Amerikanen zoals we die kennen!
In Hong Kong kan je veel markten bezoeken, goedkoop winkelen, enorm duur winkelen, leuke wijkjes verkennen, lekker eten, tripjes met ferry's maken, mooie tempels bezoeken, hoge uitzichtpunten opzoeken en naar Disneyland! Dit hebben we dan ook allemaal gedaan. Disneyland Hong Kong is kleiner dan Parijs, maar net iets grootser uitgevoerd. We zijn in de ICC-tower geweest, de hoogste toren van Hong Kong waar we erg decadent hebben genoten van een buffet van chocolade-desserts bij the Chocolate Library op de 103e verdieping (intussen heet het restaurant Café 103). Ook zijn we the Peak op gegaan, waar je een supermooi uitzicht hebt over de skyline van Hong Kong Island en Kowloon Island. Buiten Hong Kong is nog veel meer te doen, met name qua natuurgebieden, maar daar zijn we helaas niet aan toe gekomen.
We zitten nu op de helft van onze reis en deel Zuid Oost Azië is grotendeels voorbij.
Liefs Roy en Marieke
Lazy Laos
'Ladies and gentlemen. On behalf of the entire crew welcome aboard Lao Airlines, flight QV322 from Hanoi to Vientiane, Laos'.
Deze zin was voor ons tevens het startschot voor een nieuw avontuur; Laos! Zo her-en-der van medereizigers al positieve verhalen gehoord, en volgens de Lonely Planet zijn Laotianen zo ongeveer de meest vriendelijke mensen op onze aardbol. Dat belooft wat!
Vientiane is de hoofdstad van Laos met ongeveer 500.000 inwoners. Een behoorlijke stad dus met o.a. een eigen Arc de Triomphe en belangrijke tempels! Deze bruisende stad ligt prachtig in een bocht direct aan de imposante Mekong rivier. Klinkt groots, onze eerste indruk was echter; zitten we eigenlijk wel in Vientiane? Zijn alle inwoners misschien met vakantie? Waarom is het zo rustig op straat en waar zijn de brommers? We bleken uiteindelijk wel gewoon in Vientiane te zitten, een hele opluchting! Vientiane blijkt gewoon een groot dorp a la Dieren, alleen met een eigen Arc de Triomphe én belangrijke tempels! Het is er op straat echt een stuk rustiger in vergelijking met hele drukke steden!
De volgende ochtend weer vroeg uit de veren om cultuur te snuiven. Blijkt vervolgens dat het ontbijt gewoon gratis is! Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen, kom maar op met dat ontbijtje! Helaas dacht diezelfde hoteleigenaar daar helemaal anders over. We waren namelijk 5 minuten te laat, 10:05! En dan te bedenken dat hij ons überhaupt niet had ingelicht over een eventueel ontbijtje. Kortom, uitchecken maar! Uiteraard nog even revanche genomen en 4 klanten kunnen wegkapen! Zo ontmoeten we Mirjam en Anita uit Nederland en Clare en David uit Engeland. Met Clare en David kunnen we goed opschieten, we besluiten om gezamenlijk door te reizen. Elk nadeel heb zijn voordeel!
Na 4 dagen Vientiane was namelijk Vang Vieng aan de beurt. Vang Vieng staat eigenlijk alleen maar in het teken van feesten en relaxen! Meest bekende attractie van Vang Vieng is het tuben. Je huurt een grote opblaasband en wordt 5 km verderop gedropt bij de rivier. Deze rivier voert je dan weer terug naar Vang Vieng, is het idee. De verrassing is dat om de 10 meter een soort van kroeg is gebouwd, waar iedereen heerlijk aan het feesten is! De beats van de verschillende kroegen galmen over het water en elke kroeg heeft wel een spectaculaire glijbaan of zipline het water in. Samen met Clare en David (daar zijn ze weer!) begonnen we vol goede moed aan het tuben! Uiteindelijk zijn we niet verder gekomen dan de derde kroeg, en hebben we welgeteld 10 minuten in het water gelegen op de opblaasband! Voordat we het wisten ging de zon helaas weer onder, en moesten we per Tuk-Tuk terug naar Vang Vieng. Uiteraard waren we onze opblaasbanden kwijt, dus naar onze borg konden we fluiten. Maar het mocht de pret allemaal niet drukken, het was een fantastische dag! Jammer van de volgende ochtend, dat dan weer wel. Maar daar hebben ze in Vang Vieng een oplossing voor bedacht; Friends! In zo'n beetje elke loungebar of restaurant zenden ze eindeloos de serie Friends uit! Werkelijk de hele dag, en daar hebben we gretig gebruik van gemaakt! Na een dagje Friends werd het tijd voor een volgende activiteit, kajakken! We kozen voor een dagje dat bestond uit, tuben in een grot, een kleine trekking naar de olifantentempel en 10 km kajakken! Met name het kajakken was prachtig, want Laos heeft prachtige natuurgebieden!
Na 4 dagen feesten besloten we gezamenlijk door te reizen naar de stad Luang Prabang. Deze stad wordt de culturele hoofdstad van Laos genoemd en werd in 1995 toegevoegd aan de werelderfgoed lijst van UNESO. Luang Prabang heeft tientallen tempels, fraaie Frans-Indochinese architectuur, schitterende natuur en het meest belangrijke Boeddhabeeld van Laos. Terecht is Luang Prabang door Unesco uitgeroepen tot World Heritage Site, al zeggen we zelf. Ook bijzonder interessant hier zijn de monniken. Ze hebben er de Wat That, een boeddhistisch klooster, wat een dagelijks ritueel met zich meebrengt. Elke dag lopen er lange rijen in oranje geklede monniken langs de huizen om voedseloffers te verzamelen in hun bedelnap. Dit ritueel begint dagelijks om 6:00 en duurt ongeveer een half uur, vroeg op dus! Het is een soort van Oranje-mars, alleen dan niet naar het voetbalstadion maar van tempel naar tempel. Ook zeer indrukwekkend waren de Kuang Si watervallen. Het water stort vanaf de top via verschillende terrassen naar beneden. Elke terras heeft een eigen mintgroen meertje, waar je prachtig kan zwemmen. Zeker de moeite waard!
Met een klein beetje tegenzin nemen we afscheid van Clare en David en reizen door naar Noord Thailand, Chiang Mai. Tot een volgend verslag!
Bibberen in Halong Bay en Sapa
In Hanoi vonden we om de hoek van ons hotel een leuk klein reisagentschapje Green Mango Travels. Hier zat Lily, die ons voordat we het wisten 2 (zeer voordelige) tripjes had aangesmeerd. Om te beginnen werden we 2 dagen op een boot vervoerd naar het magische Halong Bay.
Ha Long Bay betekent in het Vietnamees ‘baai van de dalende draak'. De mythe luidt zo; in de tijd dat Vietnam net een eigen natie werd, moest het land vechten tegen de indringers. De Goden stuurden een familie van draken om ze te beschermen. De draken spuwden stenen en juwelen uit, deze vormden een enorme muur van rotsen om de indringers te weren. Wegens onverklaarbare magische redenen vormden de rotsen zich voor de schepen van de indringers, waardoor ze tegen de rotsen en in elkaar voeren. Hoppa, 1-0 voor de draken. Na de overwinning besloot de drakenfamilie te blijven leven in Ha Long Bay en schijnbaar leven ze hier nog steeds...
Er was ons verteld dat het weer net zo zou zijn als de dag ervoor, ‘Same,Same'. Toevallig was de dag ervoor een heerlijk zonnige dag, die we hebben doorgebracht in korte broek, t-shirtje en slippers. Dus bedenk onze (lichamelijke) schok toen het ongeveer 11 graden was in Halong Bay. De zon had plaats gemaakt voor mist en soms miezerregen. Sta je dan, met je goede gedrag, op je slippers.
Ondanks de kou is Halong Bay een fantastisch gezicht; de rotsen waren gehuld in mist met een grijze achtergrond van de wolken op rustig heldergroen kabbelend water. Het gaf een heel mysterieuze sfeer waardoor het verhaal over de draak haast zou gaan geloven.
Onze super-de-luxe boot, de Poseidon, werd gedeeld met 11 andere mensen uit landen als Denemarken, Engeland, Taiwan, Duitsland en Rusland. Met dit diverse gezelschap zijn we naar de surprise-cave gevaren in de bootversie van een Tuk-Tuk. De verrassing van deze grot is ons nog steeds zeer onduidelijk, maar het was een mooie grot. De grotten van Han zijn er niks bij! Vervolgens zijn we gaan kajakken rond een aantal prachtige rotsformaties. Omdat we onze handen zo koud werden, voelde het water lekker warm aan. Wegens dit gevoel kreeg Roy het briljante idee om van de boot af te springen. Hij was echter niet de enige; Engelsman Alex had hetzelfde idee. Na drie heldhaftige sprongen (ruim 7 meter hoog) was het warme water toch best fris.
Een (voor de één) warme douche en een enorme, warme maaltijd later, begon de karaoke. Een paar biertjes later hadden we met 6 man (Alex de zingende Engelsman met zijn vriendin Amber, de Deense Erik en Anna en de Nederlandse nachtegaaltjes; wij dus) de hele ruimte leeg gezongen. Onze tour guide sloot de avond af met wat prachtige Vietnamese nummers en natuurlijk het emotionele ‘Hit me baby one more time' van Britney Spears.
De laatste dag van Halong Bay was tevens de eerste dag van Sapa. We werden doorgevoerd van busje naar nachttrein. Het treinstation was een heerlijke chaos en we kwamen in een cabine terecht die iets minder luxe was dan op het plaatje. De twee Nederlandse dames die 8uur lang bij ons zaten, waren zo enorm trots op hun afdingkwaliteiten dat we niet durfden te zeggen dat een kaart voor 400.000dong (€14,-) toch best enorm duur is.
Nacht 1 in Sapa werd doorgebracht in een homestay. Een soort clubhuis waar je met z'n allen op zolder ligt, terwijl de familie beneden ligt te snurken. Voordat we hier kwamen, hadden we een trekking van ruim 12 km in de benen. Deze tocht ging niet over een mooi verhard pad, nee. Het ging over de randen van glibberige rijstvelden en door modderhopen die tot de enkels kwamen. In Sapa was het ongeveer 5-10graden overdag. Hier waren we ditmaal wel op voorbereid! Met 6 lagen kleding en (legerprint)laarzen waren we er volledig tegen opgewassen, tenminste dat dachten we. Toen we aankwamen bij de homestay, bleek deze niet verwarmd en viel zelfs de elektriciteit soms uit. Zaten we daar met een multicultureel Noord-Europees groepje te koukleumen om een bak met gloeiende kolen in het donker. Het groepje bestond uit 3 Zweedse heren, 2 Deense dames, 1 Duitser en (incl. ons) 4 Nederlanders. ‘Now Germany is the minority!' aldus de Zweedse heren. Het was (ijs)beregezellig, dat dan weer wel!
De 2e nacht hebben we doorgebracht in het Sapa Summit Hotel na een net zo zware trekking door de rijstvelden van Sapa. En wat was het fijn om na 3 dagen niet douchen, eindelijk die warme douche te hebben. We dachten dat we een aardig kleurtje hadden van de zon, helaas bleek deze van het vuil te zijn. En wij maar afvragen waarom backpackers vaak zo vies zijn.
De laatste dag in Sapa zijn we naar een klein dorpje vlakbij Sapa gegaan. Hier was een prachtigmooie waterval en een leuke dansshow te zien. Het weer was helemaal omgeslagen en we liepen eindelijk weer in een t-shirtje! Hier kwamen we de onderhandelende Nederlandse dames uit de trein weer tegen! Ze hadden nu wat mooie sjaaltjes voor maar 200.000dong (€7,-) gekocht. Goed gedaan!
Aangezien ons visum bijna was afgelopen wilden we vanuit Sapa gelijk door naar Laos. Helaas bleek deze reis 3 dagen te duren. Na 3 dagen klimmen en met spierpijn in de benen, dachten we; ‘Zoek het maar uit! We gaan vliegen!'. Dus zijn we teruggegaan naar Hanoi en hebben een vliegtuig naar Laos gepakt. Maar daarover meer in het volgende verhaal!