Na een hobbelig ritje met de sleeperbus, kwamen we gebroken aan in Nha Trang. Schijnbaar remmen de buschauffeurs niet af voor heuvels, gaten en kuilen, met als gevolg dat we net zo ver de ruimte in werden geschoten als André Kuipers. We hebben gelukkig een paar gestolen momenten kunnen slapen. Totdat het rond half 5 's nachts spitsuur werd en de wekker in de vorm van een toeter onvrijwillig op de snoozestand stond...

Nha Trang is een kuststadje dat voornamelijk bekend staat om de prachtige koraalriffen. Omdat we dit niet wilden missen, hebben we besloten de onderwaterwereld te gaan verkennen. Na een tijdje wikken en wegen hebben we gekozen voor Rainbow Divers, om daar de 4-daagse cursus te gaan volgen. Nu we er toch zijn.

De eerste 2 dagen bestonden uit een ochtend theorie (moeten we nog gaan studeren ook) en een middag praktijklessen in het lokale zwembad. Alwaar de zwembroekies van het toekomstige Vietnamese zwemteam, ons heerlijk zaten aan te gapen. We voelden ons als een vis op het droge met de zuurstoftank op de rug, wetsuit aan en een regulator die alleen droge lucht spuwt. Maar hier waren we gelukkig snel aan gewend. Na 2 dagen spetteren in het zwembad, werd het tijd voor het zwaardere plonswerk in de mooie, azuurblauwe zee.

Nadat onze instructor Ross had duidelijk gemaakt dat hij de komende dagen met ons in zee zou gaan ‘He's handsome, he's funny and the best diver in Vietnam, unfortunately he's not here, so you get me.', waagden we een sprong in het diepe.

De wereld onder water is spectaculair. Het is alsof je in een andere wereld duikt met rare zeeslakken, enge zee-egels, agressieve clown-visjes (die Nemo is niet zo lief als-ie eruit ziet), prachtig felgekleurde vissen en wuivend koraal. Nadat je je oren een aantal keren geklaard hebt (net als in het vliegtuig, alleen onder water hoor je een hoog piepje) is het vrije bewegen in het water heerlijk. Omhoog, omlaag, van voor, naar achter, van links, naar rechts, 18 meter diep, het kan allemaal! Dit gaan we zeker vaker doen!

Na twee dagen in de zee dobberen en met (nieuwsgierige) visjes spelen, was het zover; we zijn officieel PADI-gecertificeerd en mogen overal duiken! *PADI-dance!* Tijd voor een feestje, of zoals instructor Ross zegt; it's Beer'o'clock! Met een zeer voldaan gevoel en een aantal Tiger-biertjes achter de kiezen wordt het tijd voor een nieuw avontuur alleen nu op het droge...de Easy Riders!

Na een stevige onderhandeling gaven we akkoord op 3 dagen toeren op een motor door de Central Highlands, met meneer Tai en Tuan, de Easy Riders . Zo easy als dat het klinkt, zo ongemakkelijk is het eigenlijk om een halfuur lang op een motor te zitten. Maar zoals afgesproken stopte meneer Tai regelmatig om ‘the real' Vietnam te laten zien. En dat is gelukt! Heel veel plantages gezien (rijst, peper, groene thee, koffie, cacao etc.) en met gevaar voor eigen leven hebben we zelfs een poging mogen wagen tot rijst oogsten. Al met al voelde de tripjes naar plantages en fabrieken een beetje als een schoolreisje, maar de prachtige uitzichten op de rijstvelden omringd door magistrale bergen maakten het helemaal goed.

Het meest bijzondere van de hele trip was toch wel de Dray Nur waterval. Het uitzicht op de waterval was al prachtig, maar het is net een sprookje als je achter de waterval komt. In de holle ruimte achter de waterval loop je tot de heupen in het water. Met de watermist op je gezicht, het geluid van het vallende water op de rotsen en het zonlicht dat door het water heen piept om de heldergroene planten op te lichten, was het echt adembenemend!

De laatste avond verbleven we in het stadje Buon Ma Thuot. In dit stadje wonen ong. 312.000 mensen, een aardig aantal. Dit is echter niet te merken aan het gedrag van de inwoners. Het is alsof ze nog nooit toeristen hebben gezien! Mensen van alle leeftijden zwaaien, giechelen, stoten hun vrienden aan, wijzen en de dappere durven zelfs ‘Hello!' te roepen en barsten nog harder in lachen uit als je ‘Hello!' terugroept. We voelden ons regelrechte celebraties...uit het circus.

Na een zwaar emotioneel afscheid (Nou, Daag!!) van onze Easy Riders, zijn we de volgende dag verder gereisd naar Hoi An. We zijn met een goed aangeschreven busmaatschappij vertrokken naar onze bestemming, tenminste dat dachten we. Bij aankomst bij het busstation werd ons achteloos gezegd; trouwens, deze bus gaat helemaal niet naar Hoi An, maar naar Danang. Een stad zo'n 30km van Hoi An af. We konden daar wel even overstappen, vonden ze. Oké, go with the flow.

Onderweg werden we uit onze snoozestatus gerukt door een hels kabaal! Een deel van de vering was los geschoten. Wat overigens niet al te verrassend is, aangezien de wegen beroerd zijn en de chauffeurs rijden als maniakken. Nu moesten we 2uur wachten tot er een nieuw busje zou komen om ons verder te vervoeren. Maar...de chauffeur had een ander plan. Hij hield een busje aan die de andere kant op reed, haalde die chauffeur over om zijn lading van 15 mensen uit zijn busje te kieperen, ons erin te stoppen en verder te rijden naar Danang. Prima idee dachten wij!

Zo kwamen we een paar uur later aan in Danang, werden gelijk opgepikt door een lokale bus. In de bus moesten we ongeveer een euro'tje betalen en een uur later stonden we in Hoi An. Eind goed, al goed.