Hoi An en Hanoi
Hoi An, een prachtig dorpje aan een rivier met haar 1001 lampionnetjes. Zeer knus met smalle straatjes en mooi versierde bruggen. Vooral 's avonds ziet het er uiteraard prachtig uit, met overal toneel en dans op straat. Heerlijke geuren van eten en wierook walmen je tegemoet wanneer je door de pittoreske straatjes loopt. Kortom; een prachtig dorpje met heel veel toeristen! 'You buy something?', is dan ook een veel gehoorde zin die iedereen hier in vloeiend Engels kan uitspreken. Onze onderhandelingstechniek (lees. gewoon weglopen) werd weer volop ingezet!
Tevens staat Hoi An bekend om de vele kleermakers, waar alles keurig op maat (na)gemaakt wordt. Tel daarbij op dat het eigenlijk op elk moment van de dag happy hour is, dus sla je slag! Ook wij laten zo'n pracht mogelijkheid natuurlijk niet onbenut. Een donkerblauw pak voor Roy en een jas plus spijkerbroek voor Marieke!
Verder ontmoet je op reis verschrikkelijk veel (vaak interessante) mensen. Zo ook in Hoi An, we maakte er kennis met meneer Trung. Hij sprak ons aan en begon vol enthousiasme te vertellen over zijn dorpje. Een vissersdorpje a la Volendam op 3 km afstand van Hoi An. En alsof dat nog niet genoeg is maakte ze ook nog uit klei getrokken potten en andere prullaria. Of wij misschien zin hadden om het dorpje te komen bezichtigen? Om daarna samen met zijn gezin bij hem thuis te komen lunchen? Ja natuurlijk! Dat is dan wel even 200.000 Dong = 7,5 euro per persoon. Blijkt dat meneer Trung gewoon een eenmanszaak heeft en touroperator is! Maar vooruit, het lijkt ons wel wat dus prikken we samen met meneer Trung een datum in ons druk bezette agenda. En dat bleek een schot in de roos, een heel bijzondere tour! Meneer Trung vertelde vol passie over zijn dorpje en Vietnam in het algemeen. Ook bezochten we een pottenbakkerij, waarbij we ook zelf een pot boetseerde op de wel bekende pottenbakkersschrijf. Daarna vertrokken we naar watertje om even rustig te vissen. De vissen sprongen werkelijk op, over en naast de dobber, maar we hebben helaas geen enkele vis gevangen. Om uiteindelijk naar het huis van meneer Trung te rijden voor een lunch. Mevrouw Trung bleek echter bijzonder haar best te hebben gedaan! Het was een zeer uitgebreide maar bovenal heerlijk lunch met de lekkerste Vietnamese loempia's en vis ooit gegeten!
Diezelfde dag kwamen er gelukkig achter dat onze visum nog maar 10 dagen geldig is. Dus besloten we om direct de volgende dag naar de hoofdstad Hanoi te reizen middels de bekende slaapbus. Bij aankomst direct naar het hotel gelopen, om daarna de stad te verkennen.
We begonnen onze tour bij het Ho Chi Minh Mausoleum, waar de grote leider opgebaard ligt. Een indrukwekkend gebouw (geïnspireerd door het mausoleum van Lenin, hoe kan het ook anders) met lange rijen! De beste man is inmiddels ruim 40 jaar overleden, maar elke dag opnieuw lopen er honderden mensen langs zijn lichaam in het glazen sarcofaag. Best vervelend eigenlijkals je laatste wens is gecremeerd te worden. Verder op hetzelfde terrein kan je o.a. zijn woning, kantoor, en garage bekijken waar hij de laatste jaren van zijn leven doorgebracht heeft. Al met al een zeer indrukwekkend terrein. We eindigde de dag op de Bia hoi, een straat waar je goedkoop een biertje kan drinken. We ontmoeten er een hele enclave buitenlanders die Engelse les geven op verschillende scholen in Hanoi, gezellig! We werden meegesleept naar een gezellig restaurantje en naar het ‘lerarenhuis' waar de meeste van hen wonen. Een grote bende natuurlijk, maar een Duits meisje was jarig en dat moest gevierd worden!
Verder nog een aantal dagen de stad bekeken, er is genoeg te zien namelijk! Inmiddels is de tour geboekt naar Halong Bay en Sapa. Daarover meer in ons volgende reisverhaal....
Finding Nemo en de Easy Riders
Na een hobbelig ritje met de sleeperbus, kwamen we gebroken aan in Nha Trang. Schijnbaar remmen de buschauffeurs niet af voor heuvels, gaten en kuilen, met als gevolg dat we net zo ver de ruimte in werden geschoten als André Kuipers. We hebben gelukkig een paar gestolen momenten kunnen slapen. Totdat het rond half 5 's nachts spitsuur werd en de wekker in de vorm van een toeter onvrijwillig op de snoozestand stond...
Nha Trang is een kuststadje dat voornamelijk bekend staat om de prachtige koraalriffen. Omdat we dit niet wilden missen, hebben we besloten de onderwaterwereld te gaan verkennen. Na een tijdje wikken en wegen hebben we gekozen voor Rainbow Divers, om daar de 4-daagse cursus te gaan volgen. Nu we er toch zijn.
De eerste 2 dagen bestonden uit een ochtend theorie (moeten we nog gaan studeren ook) en een middag praktijklessen in het lokale zwembad. Alwaar de zwembroekies van het toekomstige Vietnamese zwemteam, ons heerlijk zaten aan te gapen. We voelden ons als een vis op het droge met de zuurstoftank op de rug, wetsuit aan en een regulator die alleen droge lucht spuwt. Maar hier waren we gelukkig snel aan gewend. Na 2 dagen spetteren in het zwembad, werd het tijd voor het zwaardere plonswerk in de mooie, azuurblauwe zee.
Nadat onze instructor Ross had duidelijk gemaakt dat hij de komende dagen met ons in zee zou gaan ‘He's handsome, he's funny and the best diver in Vietnam, unfortunately he's not here, so you get me.', waagden we een sprong in het diepe.
De wereld onder water is spectaculair. Het is alsof je in een andere wereld duikt met rare zeeslakken, enge zee-egels, agressieve clown-visjes (die Nemo is niet zo lief als-ie eruit ziet), prachtig felgekleurde vissen en wuivend koraal. Nadat je je oren een aantal keren geklaard hebt (net als in het vliegtuig, alleen onder water hoor je een hoog piepje) is het vrije bewegen in het water heerlijk. Omhoog, omlaag, van voor, naar achter, van links, naar rechts, 18 meter diep, het kan allemaal! Dit gaan we zeker vaker doen!
Na twee dagen in de zee dobberen en met (nieuwsgierige) visjes spelen, was het zover; we zijn officieel PADI-gecertificeerd en mogen overal duiken! *PADI-dance!* Tijd voor een feestje, of zoals instructor Ross zegt; it's Beer'o'clock! Met een zeer voldaan gevoel en een aantal Tiger-biertjes achter de kiezen wordt het tijd voor een nieuw avontuur alleen nu op het droge...de Easy Riders!
Na een stevige onderhandeling gaven we akkoord op 3 dagen toeren op een motor door de Central Highlands, met meneer Tai en Tuan, de Easy Riders . Zo easy als dat het klinkt, zo ongemakkelijk is het eigenlijk om een halfuur lang op een motor te zitten. Maar zoals afgesproken stopte meneer Tai regelmatig om ‘the real' Vietnam te laten zien. En dat is gelukt! Heel veel plantages gezien (rijst, peper, groene thee, koffie, cacao etc.) en met gevaar voor eigen leven hebben we zelfs een poging mogen wagen tot rijst oogsten. Al met al voelde de tripjes naar plantages en fabrieken een beetje als een schoolreisje, maar de prachtige uitzichten op de rijstvelden omringd door magistrale bergen maakten het helemaal goed.
Het meest bijzondere van de hele trip was toch wel de Dray Nur waterval. Het uitzicht op de waterval was al prachtig, maar het is net een sprookje als je achter de waterval komt. In de holle ruimte achter de waterval loop je tot de heupen in het water. Met de watermist op je gezicht, het geluid van het vallende water op de rotsen en het zonlicht dat door het water heen piept om de heldergroene planten op te lichten, was het echt adembenemend!
De laatste avond verbleven we in het stadje Buon Ma Thuot. In dit stadje wonen ong. 312.000 mensen, een aardig aantal. Dit is echter niet te merken aan het gedrag van de inwoners. Het is alsof ze nog nooit toeristen hebben gezien! Mensen van alle leeftijden zwaaien, giechelen, stoten hun vrienden aan, wijzen en de dappere durven zelfs ‘Hello!' te roepen en barsten nog harder in lachen uit als je ‘Hello!' terugroept. We voelden ons regelrechte celebraties...uit het circus.
Na een zwaar emotioneel afscheid (Nou, Daag!!) van onze Easy Riders, zijn we de volgende dag verder gereisd naar Hoi An. We zijn met een goed aangeschreven busmaatschappij vertrokken naar onze bestemming, tenminste dat dachten we. Bij aankomst bij het busstation werd ons achteloos gezegd; trouwens, deze bus gaat helemaal niet naar Hoi An, maar naar Danang. Een stad zo'n 30km van Hoi An af. We konden daar wel even overstappen, vonden ze. Oké, go with the flow.
Onderweg werden we uit onze snoozestatus gerukt door een hels kabaal! Een deel van de vering was los geschoten. Wat overigens niet al te verrassend is, aangezien de wegen beroerd zijn en de chauffeurs rijden als maniakken. Nu moesten we 2uur wachten tot er een nieuw busje zou komen om ons verder te vervoeren. Maar...de chauffeur had een ander plan. Hij hield een busje aan die de andere kant op reed, haalde die chauffeur over om zijn lading van 15 mensen uit zijn busje te kieperen, ons erin te stoppen en verder te rijden naar Danang. Prima idee dachten wij!
Zo kwamen we een paar uur later aan in Danang, werden gelijk opgepikt door een lokale bus. In de bus moesten we ongeveer een euro'tje betalen en een uur later stonden we in Hoi An. Eind goed, al goed.
Good Morning Vietnam!
Om precies 07:00uur in de ochtend stonden we keurig aan de grens van Cambodja / Vietnam, om door te reizen naar Ho Chi Minh City (Saigon). Maar volgens goed gebruik moet je éérst even uitchecken in het land dat je verlaat. Zo ook in Cambodja. Je loopt naar een hokje waar een chagrijnige vent zit die je boos aankijkt en schreeuwt; 'PASPOORT!', om vervolgens driftig te stempelen in je paspoort. Dan geheel volgens standaard procedure moet je van al je vingers een vingerafdruk achterlaten, en uiteraard ook nog even lachen naar de webcam want daar hoort natuurlijk een fotootje bij! Wat nou privacy!?
Dan mag je doorlopen naar Vietnam, waar óók weer een chagrijnige vent in een hokje zit! Je bagage wordt gecontroleerd met behulp van geavanceerde x-ray apparatuur, waar alleen nog de lopende band van werkt. Je wandelt door hightech detectiepoortjes, die nergens meer op reageren. En tot slot wordt je paspoort c.q. visum nog gecontroleerd, maar het zal die beste man allemaal een zorg zijn. Na deze show mochten we dan eindelijk Vietnam betreden; Good Morning Vietnam!
Eerste indrukken van Vietnam zijn bijzonder goed. Je merkt dat alles net wat beter geregeld is dan dat we gewend zijn. Wegen zijn goed, duidelijke verkeersborden, mooie gebouwen, groenvoorziening ziet er keurig uit, etc. Vervolgens werden we ook nog is gedropt precies voor ons guesthouse, wat een geluk!
Diezelfde dag de stad nog wezen verkennen en o.a. het War Remnants Museum bezocht, beter bekend als Museum of American War Crimes. Blijkt dus dat Amerika behoorlijk wat materieel vergeten is mee terug te nemen, de boefjes. Vliegtuigen, tanks, helikopters, boten en (machine)geweren, het staat er allemaal. Het is een mooi en erg indrukwekkend museum. Het laat echter voornamelijk foto's en verhalen zien van gruwelijkheden die begaan zijn tegen het Vietnamese volk door de Amerikanen. Ondanks de zeer eenzijdige berichtgeving geeft het een goed beeld van hoe de oorlog eruit gezien heeft. Die avond verder nog met Canadezen afgesproken om gezamenlijk een hapje te eten bij de Pho2000, een beroemd restaurant omdat Bill Clinton er gegeten heeft. In navolging van Bill hebben ook wij er heerlijk gegeten! Wat is het toch fantastisch om zo veel mensen te ontmoeten van over de hele wereld!
De volgende dag weer vroeg op om cultuur te snuiven! We bezochten o.a. het Independence Palace, het symbool van de Zuid-Vietnamese regering tot aan 30 april 1975. Toen tanks van het Noord-Vietnamese leger de ijzeren poorten van het gebouw ramden. De soldaten banjerden het gebouw binnen om met de VC-vlag vanaf het balkon de overwinning te vieren. Indrukwekkende beelden die de hele wereld overgingen. Verder die dag nog de Notre Dame kathedraal, Ben Than Market (een enorme markt waar je alles en nog wat kan kopen) en een ‘wolkenkrabber' bezocht waar we op 300 meter hoogte de zonsondergang hebben bekeken, prachtig mooi uitzicht! De stad zelf heeft een enorm prettige sfeer en voelt tot zover als de leukste Aziatische stad. Er is tevens weinig te zien van bedelaars en kinderarbeid, is ook wel eens prettig.
De dag erna hebben we een tour geboekt naar de Cu Chi Tunnels. Dit tunnelnetwerk is beroemd geworden tijdens de jaren 60 en strekte uit van de Zuid-Vietnamese hoofdstad Saigon tot aan de Cambodjaanse grens. Alleen al dit district was het tunnelnetwerk ruim 250 km lang. De tunnels dienden in de Vietnamoorlog voor de VietCong, die tegen de Amerikanen streden. De tunnels werden gebruikt als leef- en opslagruimtes, wapenfabrieken, ziekenhuizen, commandocentra en keukens. De tunnels, bestaan meestal uit 3 verdiepingen met elk level zijn eigen doel en verhaal (1e verdieping; leefruimte, 2e verdieping; schuilruimte en boobytrap voor grote lompe Amerikanen en 3e verdieping; vluchtruimte). Werkelijk over elk detail werd nagedacht, een bijzonder slim en geavanceerd tunnelnetwerk! Uiteindelijk zijn we ook zelf door een tunnel gekropen van ongeveer 180 meter lang, zie foto's. Deze tunnel is overigens voor toeristen twee keer hoger gemaakt dan gebruikelijk en een stuk breder. En nog was het enorm krap! De tour-guide was er bij sommige personen ook niet helemaal gerust op, 'You have fat asses, you get stuck!'. Vervolgens was er de mogelijkheid om te schieten met een machinegeweer die gebruikt is in de Vietnam-oorlog. Bijna de gehele groep maakte hier gebruik van, ook wij besloten om er is rustig op los te knallen met een M16, een once in a lifetime opportunity. BAM! (x10).
Verder hebben we nog een dagje gezwommen in enorm luxe hotel, met verkeersgeluiden op de achtergrond. En ook nog een dagje vermaakt op de Mekong rivier. Nu op naar de volgende stad; Nha Trang! Here we come....
Phnom Penh en Sihanoukville, gruwelen en relaxen
We hebben 2 nachten volledig in stijl doorgebracht in de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh.
We verbleven in een Irish Pub, genaamd Rory's Pub, die geheel volgens traditie gerund wordt door een Amerikaan.
In de stad wonen bijna een miljoen mensen. Maar dit is ook anders geweest, namelijk tijdens de tijd van de Khmer Rouge, Pol Pot-regime van 1975- 1979. Dit is ook de grootste reden van ons bezoek aan Phnom Penh.
Bij Phnom Penh liggen de Killing Fields, een boomgaard waar ruim 20.000 mensen zijn vermoord. In de stad ligt S-21 (Tuol Sleng), een oude middelbare school die in de tijd van Pol Pot omgetoverd was tot een gevangenis. Hier werden vooral martelpraktijken uitgevoerd.
We hadden 1 hele dag in Phnom Penh en die hebben we ook helemaal gevuld. Chad (de Amerikaan van de Irish Pub) had voor ons een echte cowboy-TukTuk-driver geregeld. Met cowboyhoed, geruit sjaaltje om de nek en een hillbillie Amerikaans-Engels-Cambodjaans accent reed hij ons allereerst naar the Killing Fields en daarna naar Tuol Sleng.
Zo gruwelijk als de beschrijving hierboven, zo gruwelijk waren de verhalen ook. We hebben een audiotour gedaan op the Killing Fields, waarbij je de bekentenissen van de Khmer Rouge-mensen kon
horen. Verhalen over mannen die baby's bij de voeten pakken en vervolgens tegen een boom (the Killing Tree) smeten om ze daarna in een kuil te mikken.
Overal waren kuilen, massagraven, en er is later een soort kapel gebouwd waar de schedels en grote botten getoond werden. Net zo gruwelijk was S-21, oude klaslokalen met bedden en foto's van de
mensen die daar gemarteld zijn. En dan te bedenken dat dit zo'n 30 jaar geleden is gebeurd...
Gelukkig zette de cowboy-TukTuk ons daarna bij de central market van Phnom Penh af, waar je alles wat je nodig hebt, kan kopen. Daarna werden we bij de pub afgezet. Vanuit daar zijn we naar het Royal Palace gelopen, waar we alle ellende met mooie, vredige gebouwen en (buddha)beelden van ons af konden spoelen.
De dag erna zijn we met de bus naar badplaats Sihanoukville gereden. Met de verwachting van een vredig haventje werden we verrast door Lloret de Mar-achtige sferen. Hier hebben we dan ook uitgebreid gebruik van gemaakt...lekker chillen op het strand en rondgetoerd op de automatische motor. We hebben ook een te gekke jungletocht gemaakt. Deze duurde zo'n 3,5uur en we hebben 11km gelopen. Als we het goed begrepen hebben van de extreem aardige, maar matig engels sprekende tourguide, hebben we ong. 500m geklommen. We hadden een prachtig uitzicht op een rots die uit de jungle stak, waar we ook rustig op mochten staan. Een keer struikelen en je bent zo plat als een dubbeltje, maar verder geen probleem hoor!
We zijn hier helemaal tot rust gekomen en gaan vanavond met de nachtbus door naar Saigon, Vietnam! Vietnamese loempia's, kom maar op!
Happy Chinese Newyear!
Na een paar mooie dagen op Koh Chang, zijn we met de VIP-bus (jawel!) vertrokken richting Cambodja. Siem Reap om precies te zijn, alwaar de Angkor Wat tempels te bezichtigen zijn. De Angkor Wat-tempels staan keurig op de werelderfgoedlijst van UNESCO! Dus we hadden er zin aan.
Zeven uur 's avonds eenmaal aangekomen in Siem Reap bij een parkeerplaats, stapten we in een busje die ons wel even naar een guesthouse zou brengen. Maar wel eentje waar hij commissie zou krijgen. Plus alle guesthouses zaten vol wegens Chinees Nieuwjaar, dus ‘it is wery hawd to find guesthouse this tjime'. Na een half uurtje rondrijden, 3 verschillende guesthouses verder, werden we (samen met Maaike en Allard, Nederlanders) afgezet bij een relatief duur sfeerloos groen hotel, ergens in de ghetto van Siem Reap. Na een ‘warme' douche, zijn we het stadje gaan verkennen. De volgende dag hebben we een goedkoper en gezellig backpack- guesthouse gevonden.
De volgende dag zijn we met z'n viertjes, inclusief een privé Tuk-Tuk, naar Angkor Wat gereden. Angkor Wat ligt een paar kilometer buiten Siem Reap en wordt beschouwd als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld (totale oppervlakte van 400km²). We zijn naar de wereldberoemde Angkor Wat-tempel geweest, waar we zo'n 5uur hebben doorgebracht. Daarnaast zijn we naar Angkor Thom, de Bayon (met 54 enorme lachende gezichten) en Ta Prohm geweest. Ta Prohm is de tempel waar een Tomb Raider-film is opgenomen. Het was een fantastisch gezicht om al die oude bouwwerken te aanschouwen, zie foto's ‘Siem Reap'.
Na het verkennen van Angkor Wat zijn we met z'n 4-tjes de stad in gegaan om Chinees Nieuwjaar te in te luiden. Bij de tent ‘Angkor What?' zijn we voor het eerst in aanraking gekomen met het fenomeen ‘buckets'. Deze emmers gooien ze vol met verscheidene mixjes, zoals bijvoorbeeld vodka-red bull
Verder heeft Siem Reap twee gezichten; aan de ene kant onverharde wegen, paard-en-wagen, armoedig geklede bedelende kinderen en aan de andere kant de Mercedes Benz, hypermoderne stoplichten (echt hele gave, mannetjes gaan heel snel lopen als het licht bijna op rood springt) en enorm veel luxe resorts inclusief Las Vegas-achtige lichtjes.
We trekken weer verder naar Phnom Penh om daar de Killing Fields van de Rode Khmer te bekijken. Daarover meer; in een volgende aflevering van Reismee.nl!
Kus van ons
Kijk uit malloot, een kokosnoot!
Nadat we in Bangkok een paar dagen hebben doorgebracht met drukte, stank, lawaai, prachtige tempels, vervelende mannetjes op straat (incl. een pennetje waarmee zij onze kaart wilden bekladden), een fijn gesprek met een monnik (die niet kon wachten om een tourguide te worden) en een avondje insecteneten....zijn we vertrokken naar Koh Chang!
Een prachtig eilandje in het centraal-zuidoosten van Thailand. Op aanraden van een stel die we ontmoet hadden in Bangkok gingen we naar Tiger Huts, een plek waar de hutjes zo'n 10m van het strand afstonden, mooie zonsondergangen en vooral rust. Althans...dat dachten we. Na een fijne eerste nacht, kwam de nacht waardoor we Tiger Huts voortaan benoemen als zijnde Horror Huts.
We doken weer heerlijk ons mandje in, om de volgende dag weer vol goede moed uit te rusten en te relaxen! Blijkt plots ons strandje één groot party scene! Reuze gezellig, maar vandaag even niet! Gelukkig werd het rond 02:00uur allemaal wat rustiger! Jammer genoeg kwamen er toen ineens allemaal brommers aangezet om even te chillen in ons Beach restaurant! Daarbij lieten ze fijn de brommer gewoon aan staan! Gelukkig deed de Tiger Hut-hond goed zijn werk en sloeg om de 5 minuten aan! Kortom, het was er lekker rustig zo midden in de nacht!
Maar bijna hadden we het voor elkaar, we vielen zowaar heerlijk in slaap. Tot we werden opgeschrikt door een HARDE KNAL (écht een harde knal)! De badkamer was getroffen, maar door wat? Marieke dacht aan een bomaanslag en Roy dacht aan een vuurwerkbom! Maar al snel kwamen we erachter datonze badkamer getroffen was door een; KOKOSNOOT!!! Werkelijk levensgevaarlijk, en het gat dat er al zat werd nóg een stukje groter! Met een gat in het dak en bom- en vuurwerkaanslagen on-the-brain zijn we voor één nachtje vertrokken naar een luxe hotel. Gewoon om even bij te komen...(en omdat er nergens anders meer plek was
We hebben inmiddels weer een te gek hostel, zijn wezen olifantrijden, -zwemmen en noem maar op, brommer gehuurd en het eiland (met haar vele watervallen) verkend. Maar daarvoor;zie foto's ‘Koh Chang'!
Kus van ons!
Aangekomen in Bangkok!
Na 24u van deur tot deur onderweg te zijn, zijn we aangekomen in het naar ui- en visruikende Bangkok. Nadat we vanaf het vliegveld met de trein naar station Phaya Tai zijn gereisd, zijn we met de Tuk-Tuk (jawel!) naar Kao San Rd. gereden. Verkeersregels? No Way! Een beetje spookrijden, no worries, als je er maar sneller bent!
Kao San Rd. is de straat voor backpackers, het ligt een stukje buiten het centrum van Bangkok, maar wel dicht bij tempels als de Wat Phra Kaew (Nederlands Tempel van de Smaragdgroene Boeddha) en het Koninklijk Paleis . Khao San betekent 'onbewerkte rijst' in het Thais. Voordat het een toeristische trekpleister werd was de straat een belangrijke rijstmarkt in Bangkok.
Gebackpackt en al naar Happy House Guest House om vervolgens na een lekker douche (yesh, hot shower!) 6u lang in coma te raken.
Nu 23.00uur en 3 Changbiertjes, Beatles-muziek op de achtergrond en een Thaise dansvoorstelling later gaan we het bed weer opzoeken voor een paar mooie dagen in Bangkok!
Het is bijna zover!
Nog 2dagen en dan stappen we in het vliegtuig naar Bangkok! We vliegen vanaf Dusseldorf (International) en hebben een overstap op Istanbul. We vertrekken om 11.30 en komen 12jan om 9.45 lokale tijd aan.
Nog even de laatste dingetjes kopen, tas inpakken, 15x checken of het paspoort toch wel écht in die tas zit en dan gaan met die banaan!